Spelen met de voeten van Shreck

De volgende slaapplaats zou en moest in de bergen zijn. Dat werd het stations-hostel van Kleine Scheidegg. Grindelwald - Kleine Scheidegg is een (te) korte etappe. Maar ik zou de Eigertrail nemen, een pittig pad direct langs de voet van de Eiger.

De Eiger (Oger), Mönch (Monnik) en Jungfrau (Maagd) zijn de drie hoogste en meest opvallende toppen van de Bernese Muur. Volgens een oude legende moest er een monnik tussen de Oger en de Maagd staan want anders zou het er wel erg ontstuimig aan toe gaan.

Bij de start van de trail staan er bordjes dat de trail afgesloten is. Met de lawineberichten in het achterhoofd (ook die van een tweede lezing zonder wishful thinking) wist ik dat er dáár geen enkel risico zat. Dus, nog eens de twee grote principes van gevaarlijke paden gerepeteerd en hop vertrokken.
(principe 1 : "als er geen doorkomen aan is, dan wordt het terugkeren" en principe 2 : "je kan alleen maar bergop ergens passeren als dat ook moe, bij regen en bergaf lukt")

Schitterend parcours. Ik geniet van elke meter. Ook van de extra hindernissen zoals een brug die nog voor de winter afgebroken is of de vele lawineresten waar je door moet. Wat een landschap!!!

Bij Alpligen keer ik terug naar het gewone parcours. De troostroute voor de vele Japanners die eigenlijk kwamen voor de trein naar Jungfraujoch en het zicht op de grootste gletscher van de Alpen (en dat zijn dan de slimste - massaal veel mensen betalen tóch 150 EUR voor een uurtje mistkijken). 

Nieuwe legende. Het scenario voor Shrek is hier ontstaan. Door een scenarist die gefrustreerd door de mist hier op Kleine Scheidegg wat zat de dagdromen met de placemats... Schreckhorn - Eiger - Jungfrau... Oger - droomprinses... Ja dat wordt vast wat: een Oger die we Shreck noemen en die we koppelen aan een droomprinses!

Gletscherschlucht Grindelwald (achterin de Fiescherhorn)

links Grote Scheidegg - in de wolken de Wetterhorn en de Mättenberg

Met Sherlock Holmes speuren naar toppen

Bij de start in Innertkirchen zag het weer er maar flauw uit. Regenjas en regenbroek konden na een dik half uur weer in de rugzak en bleven daar tot bij een fikse bui in de namiddag. Heerlijk weer met veel zon.

De eerste tussenstop richting Grindelwald is de Reichenbach waterval. Juist ja, die waar Sherlock Holmes en zijn duistere tegenspeler Moriarty samen in neerstortten.

Eens die voorbij kom je in een lange rustige vallei. Iets drukker dan de vorige dagen want de zomerbus over het smalle paswegje rijdt al - en zit goed vol. Beetje bij beetje piepen de eerste toppen van de Bernese muur tevoorschijn. Maar de meeste moet ik toch eerder vermoeden door het gedonder van een lawine die afgaat ergens in de wolken of een door de echo van de machtige mi-sol-do trompetstoot waarmee de bus zichzelf aankondigt.

Op de pas van de Grosse Scheidegg ligt bijna geen sneeuw meer. Hier liggen een paar interessante stukken hoogveen en heide. Vrij zeldzaam hier - de meeste dergelijke stukken zijn immers al eeuwenlang omgezet naar zomerweiden.

Grindelwald is een internationale trekpleister. Dezelfde mensen denk ik als vorige week in Brugge of volgende week in Venetië.

Bovenaan de Reichenbachfall

Reichenbachtal boven Schwand

In de wolken : Kleine Wellhorn

Schwandboden

Wetterhorn

Afdalen van Grosse Scheidegg naar Grindelwald

Honderd watervallen.

Engelberg - Innertkirchen was in de eerste plaats een planningsprobleem. Routes genoeg (er lopen hier wel vier lange afstands paden naast elkaar). Maar alle berghotels zijn nog dicht en gewone berghutten ontbreken of hebben geen winterraum. En anderhalf tot twee etappes op één dag - neen bedankt.

Dus mocht de kabelbaan helpen. In één ruk naar Trubsee. Dat meertje lag nog grotendeels bevroren. Naar het Jochpass was het stevig sporen : door de sneeuw in t-shirt.

Het Jochpass (das inderdaad twee keer hetzelfde zeggen zoals bij ons "Kampveld" of "Aabeek") is de grens met Bern en om mijn pa gelijk te geven begon het hier effectief te regenen. Een urenlange fijne motregen, bijna niet de moeite (in het droge zuiden van Tessin en Wallis viel er 5 a 10 keer méér).

Bij de afdaling na de Engstlensee koos ik voor de onbekende maar heel mooie route langs Baumgarten. Normaal een panoramaweg, maar het grandioos uitzicht was vandaag ingepakt in een gigantische prop watten.

Eens onder de wolken bleek het Gental een heel mysterieuse plek met watervallen die precies uit het niets komen.

Vandaag stalen de marmotten de show. Nog heel sloom en met een veel te wijd vel, pas wakker uit de winterslaap. De honderden slakken en salamanders die op hún ritme de asfaltstrook wilden kruisen, was een veel zieliger verhaal. Één auto om het halfuur was genoeg om kilometers lang om de paar meter een dood beest te zien.

Geef toe : een wel erg speciaal argument om als wandelaar het asfalt te ontvluchten.

Boven de Trübsee

Engstlensee

Dit wordt springen - de brug is nog weggenomen voor de winter

Zwarte wolven - witte Engelen

Start met Wolfenschiessen - Engelberg. Dit is niet de Berentrek, dit is hier zelfs niet het kanton Bern maar Unterwalden, één van die valleitjes in het hart van het huidige Zwitserland die ergens in de dertiende eeuw een voor die tijd erg ongewone stap zetten en besloten om onafhankelijk te worden. Geen koning of keizer meer. 

De tocht startte onder een dreigende hemel met door het duistere Schwarzwald en langs de Zwarte Terassen. De tientallen zwarte monsters op het pad naar Bettelruti bleken Alpensalamanders. Bij Walenalp, na de lange traverse onder de imposante Walenstock, veranderde alles. Zon en de nog volledig witte hellingen van de Titlis die samen met de groene koeienweiden en de blauwe lucht het typische postkaartplaatje opleveren.

Engelberg is een raar contrast van een heel mooi groot klooster en een typisch skicentrum. Ik deel de Jeugdherberg met een groep Tsjechen (heel aangenaam gezelschap) en een bende yanks die precies al stevig aan de coke hadden gezeten - zo'n opgefokte bende. Ze zijn gaan eten in Engelberg. Benieuwd hoe ze zullen terugkeren.  

Het kapelletje van Bettelruti.

Uitzicht over Engelbergertal

Hangende vallei boven Walenalp

Heel het Titlis massief

Test voor m'n treinfankant

Gisteravond een stressmoment. Met al dat wild gestaak op de treinen in België en wie weet ook in Frankrijk: wordt het de TGV of toch de Auto?
Geen bruikbare info op het internet en bellen lukt ook niet. Dan maar springen in het ijle. Het wordt de trein. We zien wel.
En alles reed perfect op tijd, was proper met vriendelijk personeel en keurige medereizigers. Kortom een zalig rustige reisdag.

Bij aankomst in Luzern kreeg ik nog even de besneeuwde pieken te zien.

Maar ook wolken met een vracht verse sneeuw. Meer lawinerisco dus ook.

Nieuw stressmoment dus? Nergens voor nodig. Er is een plan B en zelfs een plan C. We zien wel.   

En als ik nu eens midden in het panorama stapte ?

Winter 2013 en 2014 : trektocht door de Jura. Bij mooi weer kijk je er uit over het meer van Genève en het vlakke en groen gebied erond, dat abrupt doodloopt tegen een witte muur. De toppen kan ik zo opnoemen : Blumlisalp en zijn buren,Jungfrau, Mönch, Eiger, Schreckhorn, Wetterhorn... Allemaal met een steile noordwand die zelfs op 100 à 150 km afstand nog het nodige ontzag opwekt.

En wat als ik nu eens zou wandelen aan de voet van die hele rij bergen ?
(Eh, neen - het kwam niet (meer) in me op om door die wanden te klauteren).

Deze trektocht heeft twee namen. Soms heeft men het over de "Hintere Gasse" : het "achterafsteegje", waarlangs gedreven wandelaars aankomen in dorpen als Grindelwald, Lauterbrunnen of Kandersteg, weg van de drukte van de wegen en spoorwegen. De andere naam is de "Bärentrek" omdat het de mooiste tocht is van het kanton Bern - het kanton met de beer op zijn vlag.

Nog 3 weken aftellen. Zorgen dat we klaar zijn op het werk, de berghutten geboekt en de rugzak klaar. De sneeuwberichten worden op de voet gevolgd. Zou ik nog raquettes moeten meenemen op niet ?